Bir yanda İstanbullu Başak, bir yanda İdlibli Merve. İki mâsum Rahmeti Rahmâna kavuştu. Ailelere ateş,payımıza acı bir tanıklık düştü. Bu canavarca hadiselerin gerçekleşmesinden daha beteri toplumun sinir uçlarının törpülenmesi. Çare, şiddetin ayrıntılarını öğrenmemek.
Kısa, orta ve uzun vadeli hedeflerimiz var ve hiçbirinden vazgeçemeyiz. Bugün bir otobüs şirketine şöyle bir elektronik posta ilettim.
.. . .. . .... . tarihinde ..:..'da Düzce yönünden kalkıp İstanbul Esenler istikametine doğru devam eden aracınıza bindim. ..:..'ta önümüzdeki araç gereksiz yere sol şeridi yaklaşık on saniye ihlal etti. Araç şoförünüz ön koltuklardaki yolcuların rahatlıkla duyabileceği şekilde galiz küfür kullandı ve üstüne üstlük sol şeridi işgal eden araç şoförünü değil annesini hedef aldı. Bu beni çok rahatsız etti. Tarafıma bir cevap verilmediği takdirde firma isminize leke geleceğini belirtmek isterim.
Bunu yapmak zorundaydım. Çünkü şiddeti henüz bu seviyede iken durdurmamız gerekir. Toplum içinde yaşamayı kabul etmiş kişilerin belirli kurallara uymayı da kabul ettiğini varsayarız. Bu gerekli, yeterli değil. Bir yandan toplumun mânevî ıslahı için de çalışmalıyız.
Erkekler, en büyük şiddeti asıl kendi nefslerine yapıyorlar. Kollektif bilinçdışındaki hayvansılığı terk etmeleri elbette toplumun işine yarayacak, ama en çok omuzlarından yük indiren erkekler rahatlayacak. Bir de böyle anlatmayı deneyebiliriz.
Ha ben neden mi anlatmadım? Oldu, onu da biz yapalım! Biz ateşin başında bekleriz, siz önden buyurun beyler!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder