Renklenmek...

Gördüğüm kadınla karşılaşmak istemediğimde aynaya bakmam, kimse beni görsün istemem, evimden çıkmam, internette gezinmem. O kadınla barışana dek bunu sürdürmek isterim.

Barışamadan insan içine çıktığım da olur. İş, çocuklar, bilirsiniz işte, mecburen. Kendimi anksiyeteden, bireyleşmeden koruma kalkanımdır bunlar. Amaaaan, küssem küsüm, al uçuş moduna, çık dışarı. 

Uykusuz olabilirim, yorgun olabilirim, çok çalışmış olabilirim, yüzümden bu anlaşılır. Bunun anlaşılmasının benim için hiçbir önemi yoktur. Yüzümün her bir santimetrekaresini önce aynı tona getirip ardından yüzümün ayrı noktalarını ayrı renklerle bezemek ve “this filter show it was perfect” filtrelerini yüzümde taşımak zorunda hissetmem. Eğlenmek için bunu yapabilirim helal dairede, çocuksu bir merak duygusu ile.

Bunu buraya yazmak istediysem aslında hâlâ derinlerde bir yerde bunun bir önemi olduğunu göstermez, freudyen öldü, üzgünüm leyla, bana psikanaliz kasma. Bu sadece benim hikayem, kimseninki değil, herkesin renklenme/me öyküsü kendine. Kimsenin renklenme/me öyküsü ile ilgili senin fikirlerini merak etmiyorum. Kendi hikayeni anlatırsan, sabaha kadar dinlerim.