Fatih Aksaray'daydı evimiz. Vatan Caddesine çıkan bir sokaktaki camiin müezzin lojmanı. İkinci evimiz ise Eyüp Sultan'dı. Ananeciğimin evi. Kabrine nur yağsın. Ananemin elini tutup Nişanca'nın irili ufaklı yokuşlarından perşembe pazarına inmek, pazarı boydan boya yürüyerek fiyatları karşılaştırmak, elimizde poşetlerle, filelerle yokuşları tırmanırken akmaz olmuş akarçeşmelerin taşında dinlenmek, müteahhitlerin verdiği fiyatı beğenmeyen mirasçıların ölüme terkettiği konakların önünden geçerken içinde gezdiği söylenen hayaletlerden korkmak, eve varınca girişteki oturakta biraz daha dinlenmek, ananemin elime sıkıştırdığı para, koltuğumun altına sıkıştırdığı iade tepsi ve kulağıma sıkıştırdığı "aman tepside al, kaymaklı olsun" sözüyle yoğurtçuya gitmek, dönüşte kalan para ile bakkala uğrayıp altın para çikolatası almak, hemen oracıktaki apartmanın merdivenlerinde çikolatayı mideye indirmek, yedikten sonra kağıdını özenle düzenlemek, tepsi devrilir korkusu ile eve varmak. Halice bakarken hepsini seyrettim bir hayal perdesinde tekrar. İnnalillahiveinnaileyhiraciun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder